11.06.2021

Op die datum stonden mijn vriend en ik in de badkamer voor een zwangerschapstest die ik zou uitvoeren. Ik, ervan overtuigd dat het niets zou zijn. Mijn vriend, met een licht voorgevoel dat het wel eens prijs zou kunnen zijn. Toen bleek dat de test, overduidelijk, positief was, sprongen we elkaar vol liefde in de armen, maar ook andere gevoelens kwamen in die eerste minuten voorbij. Angst voor het onbekende, onzekerheid, nieuwsgierig naar onze toekomst, naar dat kleine mensje dat in mijn buik zou groeien. 

14.06.2021

Mijn verjaardag. Op deze dag, ergens in een hutje in het midden van de bossen in de ardennen, kreeg ik telefoon van mijn huisarts met de bevestiging dat ik wel degelijk zwanger was. We zouden mama en papa worden!

Een paar dagen later, kreeg ik onverwachts, opnieuw telefoon van mijn huisarts...

Hij had tijdens mijn bloedtest om de zwangerschap te bevestigen, ook een aantal andere zaken laten testen. Hij belde mij om te melden dat hij in mijn bloedresultaten zag dat ik momenteel een CMV-besmetting had.

Een wat?

De dokter legde mij kort wat uit, maar zei me om die avond opnieuw langs te komen voor een nieuwe bloedtest, want de test kon altijd vals positief zijn.
Ik duwde het gesprek met mijn dokter af en ging onmiddellijk naar Google en typte ‘CMV  zwangerschap’ in de zoekbalk. 
De tranen sprongen in mijn ogen en ik ervaarde grote paniek. Ik weet nog dat ik mijn vriend naar beneden riep en dat we samen nog verder lazen op Google…
Toen begon de rollercoaster. Bij de dokter kreeg ik bevestiging dat ik effectief door een CMV-besmetting ging. Hij verwees ons onmiddellijk door naar het gespecialiseerde team in UZ Gent voor een afspraak. 
Daar kregen we tijdens een erg uitgebreid gesprek alle info over CMV te horen. We werden voor (aartsmoeilijke) keuzes gesteld. Kregen gigantisch veel informatie op ons bord.

Ik weet dat ik alles heb gehoord van wat ze zeiden, maar er toch maar half bewust bij zat. In mijn hoofd bleven de negatieve uitspraken hangen. ‘Het meeste kans op ernstige afwijkingen bij een besmetting in het eerst trimester van de zwangerschap’. ‘Mogelijkheid om de zwangerschap af te breken’. ‘Doof, blind, zwaar meervoudig beperkt’. ‘Tijdens echo’s, scan of vruchtwaterpunctie laat in de zwangerschap merken dat kindje toch niet levensvatbaar is’.
Ik zag hoe ze met grafieken probeerden duidelijk te maken wat de kansberekening was dat ons kindje iets zou overhouden aan de besmetting en in welke mate. Welke bijkomende onderzoeken ik mogelijks zou moeten ondergaan.

Ik was kwaad, woedend. Ik was besmet geraakt nog voor ik wist dat ik zwanger was. Ik heb zelf de kans niet gehad om op te letten, voorzichtig te zijn, mijn kindje te beschermen,...We besloten om ons kindje een eerlijke kans te geven. Ook al was het medisch gezien nog maar een embryo, een hoopje cellen, voor ons en voor mezelf was het echt óns kindje dat in míjn buik zat, waar we al hopeloos verliefd op waren. 

Tijdens de zwangerschap onderging ik geregeld bijkomende, uitgebreide echo’s. Steeds ging ik met een heel klein en bang hartje naar deze afspraken. Bang om slecht nieuws te krijgen.

Mijn vriend is een wetenschapper, rationeel. Houdt de grafieken en de kansberekening in zijn hoofd. Gaat af op cijfers. Ik ben een gevoelsmens, emotioneel, irrationeel. Ik kon mijn gevoelens niet ordenen. Ze kwamen binnen, ongefilterd. 

Op een bepaald moment las ik een blogbericht over een mama die vertelde over haar ervaring met CMV. Ik heb tot op de dag van vandaag nog steeds spijt dat ik dat blogbericht heb gelezen. Het was een horrorverhaal. Alles wat je niet wil lezen als je in hetzelfde schuitje zit. 
Sinds dat moment nam de angst de overhand. Ik was con-stant bang. Ik voelde mij enorm schuldig, ook al wist ik heel goed dat ik er echt niets aan kon doen, maar het schuldgevoel tegenover mijn dochter was er.

Ik weet dat er waarschijnlijk geen enkel zwangerschap onbezorgd is. Maar ik vergeleek het toen vaak met een donderwolk. Als je zwanger bent, weet je wel dat er mogelijks een donderwolk op je pad kan komen, maar als je naar boven kijkt, ziet de lucht blauw. Als ik naar boven keek, hing er altijd een zwarte, gevaarlijke donderwolk boven mijn hoofd, ze volgde me bij elke stap die ik zette en het was maar afwachten of de fatale bliksemschicht zou inslaan ja of nee. 

Mijn placenta lag ook vooraan, waardoor ik de baby later en minder voelde bewegen. Dat hielp zeker niet bij mijn ongerustheid. Zo kwam het dat ik vanaf een bepaald moment, er bijna van overtuigd was dat er een dood kindje in mijn buik zat. Ik durfde dit gevoel met niemand te delen, ook niet met mijn vriend, om ook hem niet ongerust te maken. Hierdoor was ik op een muur aan het afstevenen. Ik voelde het, maar kon het niet tegenhouden.

Het nieuws van de CMV-infectie hadden we enkel aan een kleine vertrouwde kring toevertrouwd.
Het deed dan ook telkens pijn als mensen me vertelden om te genieten van de zwangerschap. Van genieten was geen sprake. Hoe kon ik genieten van de zwangerschap, als ik elk moment mijn kindje mogelijks zou moeten afgeven?

Toen ik 4 maanden zwanger was, kreeg ik het onverwachte nieuws dat een hartsvriendin van mij overleden was. De muur waarop ik aan het afstevenen was, werd plots in mijn gezicht geknald. Ik ben gecrasht. Ik kreeg een paniekaanval. Ik kon niets meer. 

Dankzij mijn vroedvrouw Jolien, kreeg ik de contactgegevens van een psychiater gespecialiseerd in risico zwangerschappen. Ik heb die hulp met beide handen aangenomen. Geen seconde heb ik mij zwak gevoeld, maar net heel sterk. Meer nog dan voor mezelf, deed ik dit voor mijn kindje. 

De laatste weken/maanden van de zwangerschap, heb ik dankzij de professionele hulp en de voorzichtig positieve onderzoeken bij de baby (echo’s, vruchtwaterpunctie en mri-scan) durven genieten. Nog steeds erg voorzichtig, maar de grote donderwolk boven mijn hoofd was opgeschoven. Ik zag ze nog wel, maar ze was verderaf. Ik had ademruimte. Ik durfde eindelijk dromen over het feit dat we écht een dochter zouden krijgen. Ik durfde eindelijk spulletjes te kopen. De kamer in te richten,…En ik kan ondanks alles echt zeggen, dat ik op zich nog graag zwanger ben geweest. 
Ik wist ook dat ik goed ondersteund werd. Het allermeest door mijn vriend, maar zeker ook door familie, dichtste vrienden en mijn vroedvrouw, die ik eeuwig dankbaar zal zijn. 

Ik bleef wel altijd zeggen: ‘Ik zal pas 100% gerust zijn, als mijn dochter gezond & wel in armen ligt’…
En dat verliep, uiteindelijk compleet onverwacht, nog wel even helemaal anders… Maar meer daarover in deel 2.