Een overwachte start

Wat als de wereld van onder jouw voeten wordt weggetrokken? Uitkijkend naar dat kleine wondertje dat eindelijk zal geboren worden, donder je met volle snelheid van jouw roze wolk.

Het verhaal van Caro, deel 2.

Zoals geschreven in het eerste deel had ik een bewogen zwangerschap, maar kon ik op het einde echt genieten en zag alles er heel positief uit. Alles wees er op dat ons kindje geen gevolgen zou dragen van de CMV-besmetting.
Ik was dan ook helemaal klaar, en dat mag je gerust letterlijk nemen na 40w+5d, om onze dochter te verwelkomen. 

Mijn vriend en ik zijn allebei graag goed voorbereid. We hadden dan ook prenatale lessen gevolgd in het ziekenhuis, lessen bij Mamalief, verschillende boeken gelezen en echt nagedacht over hoe we de bevalling zagen en wat we graag wouden en wat helemaal niet. Zo vonden we het heel belangrijk dat de baby minimum een uur huid-op-huid contact zou hebben bij de start en wou ik heel graag borstvoeding geven.

Ik voelde mij als vrouw, tijdens de bevalling, echt super krachtig. Ondanks de pijn, vond ik de arbeid een bijna magische ervaring. Ik stond en sta nog steeds zo versteld van wat een vrouwenlichaam aan kan. 

Helaas liep op het einde van de bevalling alles helemaal anders dan gepland. Tijdens de arbeid en het persen deed onze dochter het super goed, maar toen ze haar op mijn borst legden, voelde ik onmiddellijk dat het foute boel was.
Uiteindelijk moest onze dochter wegens zuurstoftekort en een ademnood met spoed overgebracht worden naar het AZ Sint-Jan. Daar werd ze in slaap gebracht, beademend en gekoeld tot een lichaamstemperatuur van 33,5gr. Ze lag daar op een groot, volwassen bed, vol tubes en slangetjes aan machines.
We kregen de boodschap dat we pas een week later, na een MRI-scan, zouden weten in welke toestand onze dochter was.

We kregen 3 scenario’s voorgeschoteld. Het positiefste scenario was dat er door de koelingstherapie geen extra hersenschade zou zijn. Ze gingen er dus vanuit dat er hersenschade aanwezig zou zijn door het zuurstoftekort. Het ergste scenario was dat ze na de scan zouden zien dat de hersenschade zo groot was, dat ze alle zorgen zouden moeten stopzetten. En dan kon de week wachten beginnen, om te weten welk scenario het zou worden. Nog steeds weten we niet hoe we die periode hebben overleefd. Overleven, dat is het enige juiste woord.

Ondertussen konden we het oh-zo-belangrijke huid-op-huid contact niet doen, in plaats daarvan moesten we kijken naar dat kleine baby’tje op dat veel te grote bed, dat veel te koud had. Geen eerste kleertjes, geen eerste badje, geen eerste knuffels,…
In plaats van borstvoeding te geven, moest ik om de 2 uur kolven, zodat ze mijn moedermelk via een maagsonde aan mijn dochter konden geven.

Ik was net bevallen en zat in een auto, met een wildvreemde, zonder mijn baby en zonder mijn vriend, op de expresweg naar Brugge. Surreëel. In plaats van mensen vol trots te bellen met het goede nieuws, waren het boodschappen vol tranen.
Dit.was.niet.hoe.het.moest.zijn!!!

De schoonheid van mama te worden was weg. Er was paniek, opnieuw die verdomde angst. Maar onmiddellijk voelde ik de leeuwin in mij opborrelen. Alles zou ik doen om mijn welpje te beschermen en te redden. Al was het verschrikkelijkste dat ik helemaal niets kon doen, enkel afwachten. En kolven. Alles wat ik voor ogen had hoe het zou zijn, was plots geen optie meer. Ik had/heb het zo moeilijk dat die eerste belangrijke momenten tussen baby en ouders, er gewoon niet konden zijn. Alles voelde zó onnatuurlijk. 

Een zorgeloze zwangerschap was mij al niet gegund en het voelde echt alsof iets of iemand ook het mooie moment van mama-worden van mij afnam. 

Na een helse week kregen we uiteindelijk het wonderlijke nieuws dat de scan van onze dochter volledig normaal was en ze dus geen enkele schade had opgelopen. Na nog een week van wakker worden, leren drinken en hard zwoegen konden we onze dochter meenemen naar huis. Eindelijk.

Doordat we de eerste weken in het ziekenhuis doorbrachten en daar de nadruk erg lag op het gewicht van onze dochter, kwamen we heel onzeker thuis. Heel erg bang om terug in het ziekenhuis te belanden. Ook hadden we door niet samen op materniteit te verblijven, niet echt kunnen wennen aan elkaar of eerste momenten rustig kunnen beleven. Denk maar aan dat eerste badje, een pamper verversen, de borstvoeding,… Bij alles waren we heel onzeker. 

Gelukkig konden we rekenen op onze vroedvrouw. Zij kon ons geruststellen bij het gewicht van onze dochter of het toch mee in de gaten houden, ze nam de tijd om samen een badje te doen, haalde alle middeltjes boven om mij van een hardnekkige borstontsteking te verlossen (never forget de platte kaas en gembercompressen), ging mee op zoek naar oplossingen toen onze dochter de borst weigerde en vooral… luisterde naar onze bezorgdheden en was er gewoon voor ons. 

Door de heftige start van onze dochter was en is het voor ons moeilijk om los te laten. We willen graag controle zodat alles vlot verloopt en we niet in paniek-modus of in grote bezorgdheid geraken. Maar helaas, ouderschap is vooral geen controle hebben en de weg loopt vol putten en bergen. Doordat we die moeilijke start hebben gehad is het voor ons niet makkelijk om die controle en bezorgdheid wat los te laten en alles wat relaxter op te nemen, omdat het net die controle is die wij helemaal niet hadden bij de start. Door die controle hebben we het gevoel dat we onze dochter kunnen beschermen en dat is voor ons prioriteit nummer 1. Onze dochter die veilig, gezond en wel is. 

Maar we zullen toch moeten loslaten, in kleine stukjes. Het zal ons misschien wat meer tijd vragen dan andere ouders en soms zullen we hier wat hulp bij nodig hebben. Maar we komen er wel. Met mensen rondom ons die begrip hebben en ons steunen. Die begrijpen dat wat we meegemaakt hebben in ons lijf zit, ons handelen bepaalt en weten dat we boven alles vooral onze dochter doodgraag zien. 

Als jullie ook ouders kennen die een zware start hebben gehad, denk dan alsjeblieft niet: ‘Het is toch voorbij, alles is goed gekomen, doe nu maar gewoon terug “normaal”’, maar weet dat ze zoveel meer baat hebben aan een luisterend oor en begrip. En vertrouw er maar op dat die ouders alles doen in het voordeel van hun kind, maar niet zomaar kunnen vergeten wat er gebeurd is. Geef in plaats van goedbedoeld advies eens een knuffel, zeg in plaats van hoe ze het zouden kunnen aanpakken, misschien eens hoe goed ze het aan het doen zijn, neem hun zorgen om hun kind serieus en vraag af en toe eens heel gemeend hoe het met ze gaat. Ze zullen je zo dankbaar zijn. 

Ondertussen kunnen wij al 5 maanden genieten van onze prachtige dochter Odette. Genieten doen we. Soms hebben we het gevoel dat we verdrinken, dat we het even niet meer weten of zijn we vooral bezorgd, maar we weten heel heel héél goed wat voor een wonder onze dochter is en kunnen geen trotsere ouders zijn.